چهارشنبه، ۱۹ مراد ۱۴۰۱
نامه اول
قربان
من با تمام ارادتی که به شما دارم و با همه ارزش و احترامی که برای شما قائلم، باید بگویم ناچارم وقتی می روم پیاده روی، موبایلم را هم با خودم ببرم. چون عضله هایم آن قدر خسته می شوند که دیگر به سختی راه را ادامه می دهند و باقی راه باید هیکل خود را بکشانم. شاید این شاگردتان در ذهن شما باشد شاید هم نه. البته اگر نباشد هم هیچ گله ای نیست. چون در مدرسه همواره شاگردان زیادی داشته و دارید.
باید بگویم بدن من خیلی ضعیف تر از آن روزها شده و گاهی ناچارم با عصا بیرون بروم تا تکیه گاهی برای راه رفتن داشته باشم. در غیر این صورت تلوتلوخوران مانند یک موجود مست راه می روم.
من ناچارم همیشه گوشی موبایل را همراه داشته باشم تا از جایی که دیگر افتان و خیزان شدم، از اسنپ درخواست ماشینی بدهم و خودم را به خانه برسانم.
آن جا پسرم چشم انتظارم است.
آخرین دیدگاه‌ها